Relacja z rejsu po Wyspach Zielonego Przylądka 2020

Do rejsu po Zielonym Przylądku przygotowywaliśmy się przez dwa lata. Odkąd pojechaliśmy na Kanary w 2018 r., gdzie zrodził się pomysł zwiedzenia wszystkich wysp wschodniego Atlantyku, nie mogliśmy przestać snuć marzeń o Cabo Verde. Wyobrażaliśmy sobie to ciepłe powietrze, cień palm, żółwie morskie spotykane na każdym kroku… Nareszcie, po wielu miesiącach gruntownych przygotowań – wyruszyliśmy! Ciężko jest zawrzeć dwa tygodnie egzotycznych doznań w jednym wpisie, więc z pewnością jest to zaledwie pierwszy artykuł z serii opisującej wrażenia z naszego rejsu po niesamowitych Wyspach Zielonego Przylądka. Tak więc dzisiaj zapraszamy na relację z naszego niezwykłego wyjazdu na Cabo Verde!

Port na Sal

Do naszego portu na wyspie Sal dotarliśmy w środku nocy, po ponad trzydziestu godzinach podróży i trzech przesiadkach. To jeszcze nie był koniec emocji: trzeba było jeszcze dostać się na nasz jacht. W Porto do Palmeira wszystkie jednostki były zacumowane na bojach: aby wejść na pokład, trzeba było przepłynąć z lądu na jacht pontonem. Ostatecznie wymordowani i szczęśliwi, że oto znaleźliśmy się w naszym nowym mieszkanku na najbliższe 2 tygodnie, zasnęliśmy w swoich kojach sprawiedliwym snem.

Następnego dnia wyznaczyliśmy sobie dwa cele do osiągnięcia: zrobienie zakupów i znalezienie prysznica. O ile zakupy nie przysporzyły nam większych trudności, gdyż sklepy znajdowały się na każdym rogu (wbrew zapewnieniom google maps, że najbliższy spożywczak jest 4 km od portu…), o tyle z prysznicem musieliśmy się już trochę nagłowić.

Moglibyśmy oczywiście wykąpać się na jachcie, korzystając ze słodkiej wody z jachtowych zbiorników, jednak woleliśmy nie zużywać naszych cennych zapasów i mazurskim zwyczajem postanowiliśmy znaleźć prysznic w porcie. Miejscowa łaźnia, mimo, że w niczym nie przypominała Tropikany z Hotelu Gołębiewskiego w Mikołajkach, była dla wszystkich najwspanialszym przeżyciem tego dnia, gdyż mogliśmy zmyć z siebie kurz i zmęczenie po długiej podróży.

Przelot na São Nicolau i wspinaczka na Monte Godro

Następnego dnia nareszcie wypłynęliśmy. Obraliśmy kurs na zachód, w stronę wyspy São Nicolau. Czekał nas długi przelot, jednak w ogóle się tym nie martwiliśmy: byliśmy wyspani i najedzeni, a słońce przyjemnie grzało nas w plecy. Pokonaliśmy już jedną trzecią trasy, gdy dzień dobiegł końca i na niebie pojawił się księżyc.

Ale jakiż to był księżyc! Potężny, tuż przed pełnią i tak jasny, że bez problemu można by czytać przy jego świetle książkę. Jednak mimo tak łaskawych okoliczności przyrody wyspa São Nicolau ukazała nam się dopiero, gdy byliśmy tuż przy jej krawędziach. Wyspy Cabo Verde są bowiem spowite w piaskowym pyle, który unosi się nad nimi i powoduje efekt podobny do mgły.

Gdy o wschodzie słońca rzuciliśmy kotwicę w zatoce Porto do Tarrafal, koguty rozpoczęły swój poranny koncert (sic!). Część załogi pomimo nieprzespanej nocy spędzonej na wachcie postanowiła bez chwili zwłoki ruszyć na zwiedzanie wyspy. Tutaj na ląd, podobnie jak na Sal, dostaliśmy się pontonem.

Stamtąd busem dojechaliśmy pod sam rezerwat krajobrazowy Monte Gordo, gdzie udaliśmy się na pieszą wycieczkę. Przez pierwsze pół godziny słońce przypiekało nas niemiłosiernie i każdy krok był dla nas wyzwaniem, jednak kiedy znaleźliśmy się między drzewami i mogliśmy odetchnąć chwilę w cieniu, sprawa zaczęła przybierać zupełnie inny obrót. Las dookoła był niesamowity: tyle zieleni w jednym miejscu nie widzieliśmy od zeszłego lata!

Mimo, że ścieżka pięła się stromo pod górę, prawie nie czuliśmy zmęczenia – tak byliśmy pochłonięci niezwykłymi roślinami i otaczającym nas widokiem.

Targ warzywny w Marinie Mindelo

Nazajutrz wypłynęliśmy z zatoki przy São Nicolau o godzinie piątej rano. Mieliśmy nadzieję, że dzięki takiemu wczesnemu wpłynięciu uda nam się dotrzeć do portu Mindelo na wyspie São Vicente jeszcze przed zmrokiem. Żegluga przebiegała bez komplikacji. Wiał przyjemny wiatr z północnego-wschodu, a fala była spokojna.

Dopiero kiedy minęliśmy trzy bezludne wysepki – w tym wyspę Santa Luzia, która jest w całości rezerwatem żółwi – i płynęliśmy wzdłuż wybrzeża São Vicente wiatr zaczął płatać nam figle. Najpierw jego kierunek zmienił się o 180° i nasz fok przeskoczył na drugą burtę, a niedługo potem ścichł zupełnie.

Chcąc nie chcąc resztę drogi musieliśmy pokonać przy pomocy silnika. Kiedy wpłynęliśmy w przewężenie między wyspą São Vicente i Santo Antão, wiatr nagle się obudził i zaczął wiać prosto w dziób naszego jachtu… No cóż, spodziewaliśmy się tam strefy akceleracji, którą spotkaliśmy także wielokrotnie podczas rejsów po Wyspach Kanaryjskich.

Marina Mindelo, jedyny prawdziwy port z keją na całym Cabo Verde, okazała się być bardzo przytulną przystanią o zupełnie europejskich standardach. W samym mieście zakupy żywnościowe można zrobić w jednym z wielu supermarketów lub na lokalnym targu.

A tam – jak to na targu – szwarc, mydło i powidło. Kupić można było tam niemal wszystko – od piekielnie pikantnych papryczek w słoiku, przez świeże owoce i warzywa, aż do wyplatanych koszy i olejków zapachowych. Cały dzień spędziliśmy na zwiedzaniu miasta, jeżdżeniu rowerami wzdłuż wybrzeża i przechadzaniu się po plaży.

Zielone zbocza Santo Antão

Wody dookoła wyspy Santo Antão nie zapewniają bezpiecznych warunków do cumowania, więc na tę wyspę, sąsiadującą z São Vicente, postanowiliśmy dostać się promem. Tym samym po raz kolejny wstaliśmy przed wschodem słońca i wsiedliśmy na pierwszy poranny prom odpływający w kierunku Santo Antão.

Wyspę zwiedziliśmy busem razem z panem przewodnikiem, który, moim skromnym zdaniem, powinien dostać tytuł kierowcy roku, ponieważ prowadził nasz wehikuł po zawiłych serpentynach z taką sprawnością, że pod koniec dnia mieliśmy ochotę bić mu brawo, tak jak czasami robią ludzie w samolotach (ale nie zrobiliśmy tego).

Santo Antão jest najbardziej zieloną wyspą całego archipelagu, wszędzie rosną dające przyjemny cień drzewa, a uprawy i plantacje wznoszą się na prawie każdym zboczu. Nawet wnętrze wygasłego wulkanu jest gęsto porośnięte roślinami, a obecnie znajduje się w nim wioska.

Nocne ćwiczenia w rzucaniu kotwicy

Niestety nadszedł w końcu ten moment, kiedy musieliśmy pożegnać się z Mariną Mindelo i ruszyć powoli w drogę powrotną. Po wielogodzinnym żeglowaniu raz jeszcze zawitaliśmy w zatoce Tarrafal przy São Nicolau. Słońce zdążyło już zajść, a do wschodu zostało jeszcze wiele godzin.

Wiał bardzo mocny wiatr, więc niestety kotwica zupełnie nie trzymała się dna. Choć wiedzieliśmy, że w zatoce zainstalowane są boje, panowała taka ciemność, że nie mieliśmy najmniejszych szans, nawet z latarkami, aby którąkolwiek z nich wypatrzeć.

Tym sposobem przez pół nocy miotało naszym dzielnym jachtem we wszystkie strony i łącznie rzucaliśmy tej nocy kotwicę osiem razy. Załoga została oczywiście podzielona na wachty kotwiczne i dotrwaliśmy bezpiecznie do rana, a kiedy pierwsze promienie słońca rozświetliły zatokę, naszym oczom ukazał się piękny widok: trzy wolne boje oddalone o sto metrów od nas.

Błyskawicznie zacumowaliśmy się do jednej z nich i nasza bohaterska załoga mogła zasnąć w końcu snem sprawiedliwego.

Kiedy już wypoczęliśmy, wszyscy, jak jeden mąż, wskoczyliśmy do wody! Tego dnia woda była krystalicznie czysta: choć głębokość w tym miejscu wynosiła 10 metrów, my widzieliśmy każdy szczegół na dnie. Zobaczyliśmy wtedy żółwia morskiego, całe mnóstwo rybek oraz interesującą rybę-patyk, która była długa jak węgorz, ale kiedy płynęła, poruszała samym ogonem!

Powrót na Sal

Na São Nicolau nie zostaliśmy długo, bo tylko jeden dzień, i ruszyliśmy w stronę naszego portu macierzystego na wyspie Sal. Okazało się, że wiatr, wbrew temu, o czym zapewniała nas locja, wcale nie wieje jedynie z północnego-wschodu, a z równą łatwością może wiać także z niemałą siłą równo ze wschodu. Czyli nam prosto w dziób.

Ostatni morski odcinek naszego rejsu stanowił spore wyzwanie dla całej załogi i po wielu godzinach żeglugi dopłynęliśmy do celu. Choć był środek nocy, tor podejściowy do portu był bardzo dobrze oświetlony – czego nie można niestety powiedzieć o wszystkich pozostałych miejscach na Wyspach Zielonego Przylądka – więc weszliśmy do portu i zacumowaliśmy do boi bez najmniejszego problemu.

No, prawie bez problemu, ponieważ na główkach portu musieliśmy uciekać przed ogromnym statkiem rybackim, który akurat wtedy wychodził na połów. Czujecie tę ironię losu? Środek nocy, dwie jednostki, poza tym żadnej żywej duszy w porcie, a one spotykają się dziób w dziób akurat na główkach portu. Też takie są uroki żeglarstwa!

Pomimo odwołanych lotów i innych przeszkód, które napotkaliśmy na naszej drodze, wszystkim nam udało się szczęśliwie i z tarczą wrócić do Polski. Rejs po Cabo Verde zdecydowanie był przygodą życia!

Wyspy wyglądały nieziemsko – z jednej strony piaszczysty, marsjański krajobraz, z drugiej rajski pejzaż zielonego lasu. Czujemy głęboki niedosyt i planujemy tam jeszcze wrócić – być może wtedy już większą ekipą…?

Zapraszamy do obejrzenia galerii zdjęć z rejsu po Wyspach Zielonego Przylądka oraz albumu na Facebooku.

Zdjęcia zamieszczone w artykule autorstwa: Krzysztof Domogała, Barbara Zaczek.

Rejsy stażowe

Osoby dorosłe chcące zdobyć cenny staż na jachtach morskich – niezbędny do kursu na Jachtowego Sternika Morskiego (JSM) – zapraszamy na nasze rejsy w Chorwacji i na Wyspy Kanaryjskie. PuntoVita – jako jedna z nielicznych szkół żeglarstwa – od ponad 12 lat organizuje rejsy turystyczno-stażowe dla młodzieży na wodach Zatoki Gdańskiej oraz w Chorwacji. Prowadzimy też wyjątkowe rejsy po archipelagu Wysp Zielonego Przylądka.

• Rejsy po Wyspach Kanaryjskich dla dorosłych 
• Rejsy po Wyspach Kanaryjskich dla młodzieży
• Rejs po Wyspach Zielonego Przylądka
• Rejsy w Chorwacji dla dorosłych
• Rejsy w Chorwacji dla młodzieży
• Rejsy po Bałtyku dla młodzieży

Organizujemy rejsy morskie w od ponad 12 lat. Pływamy po spokojnych wodach Adriatyku w Chorwacji, pomagamy młodzieży poznać morze na Zatoce Gdańskiej, a śmiałków zapraszamy na fale Atlantyku w rejonie Wysp Kanaryjskich.  Z nami możesz zdobyć staż morski, niezbędny aby przytępić do egzaminu na patent Jachtowego Sternika Morskiego.

Republika Zielonego Przylądka – Cabo Verde

Rejs nowoczesnym jachtem daleko poza europejskie horyzonty. Wyspy Zielonego Przylądka to jeden z najbardziej egzotycznych żeglarskich akwenów na świecie. Piaszczysta wyspa Sal, górzyste i zielone wsypy São Nicolau i Santo Antão, barwne miasteczka i dzikie wybrzeża – to skromny fragment tego co można zobaczyć na Cabo Verde. Wyspy słyną z krystalicznie czystej wody zamieszkiwanej przez ogromne żółwie morskie. Zobacz ofertę rejsu morskiego po Wyspach Zielonego Przylądka.

Na Wyspach Zielonego Przylądka:

• spędzisz dwa tygodnie w ciepłym egzotycznym kraju i podziwiać gorące piaszczyste plaże w trakcie polskiej zimy,
• możesz zobaczyć żółwie morskie, płaszczki i inne egzotyczne zwierzęta żyjące w Oceanie,
• doświadczysz żeglarstwa na jachcie światowej klasy,
• zdobędziesz staż morski ok. 130 h…

Wyspa Santo Antão na Wyspach Zielonego Przylądka to najdalej na zachód wysunięty ląd Afryki. Dalej jest już tylko ocean.  Wyspy są unikatowym zakątkiem odwiedzanym jeszcze przez nielicznych żeglarzy.

Wyspy Kanaryjskie – Wrota Atlantyku

W trakcie ferii zimowych zapraszamy młodzież oraz osoby dorosłe na kolejną niezwykłą żeglarską wyprawę. Wyspy Kanaryjskie to jeden z najciekawszych rejonów, w jakim można rozpocząć przygodę z żeglarstwem morskim – nowoczesne jachty, duże porty i doskonała pogoda. Wyruszymy na żeglarską wyprawę dwoma jachtami! Zobacz ofertę na: Wrota Atlantyku – rejs po Wyspach Kanaryjskich.

Na Wyspach Kanaryjskich:

• Łączymy rejs turystyczny z rejsem stażowym – będziemy dużo pływać, ale nie zabraknie nam czasu na zwiedzanie wysp, do których dotrzemy.
• Pomagamy organizować czas wolny – podpowiadamy, co warto zobaczyć.
• Eksplorujemy jeden z najlepszych akwenów do uprawiania żeglarstwa morskiego na świecie (ponad 100 godzin stażu morskiego na wodach pływowych).
• Tworzymy warunki do rozwoju żeglarskiej pasji, nauki nowych umiejętności i samo-dzielność dla każdej grupy wiekowej.
• Uciekamy przed zimą do miejsca gdzie temperatura wynosi 25 stopni C!

Zobacz naszą ofertę rejsów po Wyspach Kanaryjskich.